(t) rouwspeech
Even stond ik weer naast een kist waarin de geliefde van iemand lag en de intense emotie van verdriet, voelbaar in de kamer hing. Nooit meer, een niet te omvatten begrip als je er net voor komt te staan. Een onomkeerbare situatie of zoals ik het steevast zeg: een drempelmoment van de éne fase van je leven naar de andere. Wat voor emotie dat ook met zich meebrengt; het wordt nooit meer zoals voorheen. Fases in je leven; het verdriet om iemand te verliezen, verdriet om je verloren baan, scheiding van je partner, gaan samenwonen, trouwen, het krijgen van een kind, drempelmomenten die allemaal op hun eigen manier/emotie bijdragen aan het veranderen van je leven.
De vele drempelmomenten die ik mag begeleiden zijn veelal gehuld in verdriet, waar gelukkig vaak ook vreugde deel van mag uitmaken voor het leven wat iemand mocht leven en met name dan ook dat je elkaar kon verrijken in dit leven. Toch zal verdriet altijd onlosmakelijk met de dood zijn verbonden.
En daar zat ik vorig jaar vol ongeloof naar een goede vriendin te kijken, toen ze vroeg of ik hun wilde trouwen? Ik zei: “Je bedoelt de organisatie om het huwelijk heen?” Maar nee, of ik de BABS wilde zijn? Er flitste van alles door mijn hoofd, en met klotsende oksels kreeg ik visioenen van een prachtig stukje beroepsdeformatie als ik voor het bruidspaar sta en zeg dat er na het uitdragen koffie en cake klaarstaat…
Aan de andere kant, het levensverhaal op een uitvaart neem ik ook weleens voor mijn rekening. En waar ligt nu eigenlijk het verschil? Dan passeren al die drempelmomenten die ik voorgaand noemde en langzaam dringt het door tot mijn brein dat ik dit gewoon ga doen; geholpen door de gevleugelde uitspraak van Pippi Langkous: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
Inmiddels zitten de gehuwden in hun wittebroodsweken en is er 10 kilo van mijn schouders gevallen. Wat een geweldige dag was het! In de tuin van een prachtig landgoed met stralend mooi weer. Mijn speech rolde er als vanzelf uit, want Pippi had dit wél eerder gedaan; alleen staan rouw en verdriet haaks op trouwen en geluk, maar blijven de ingrediënten van het leven hetzelfde.
De opbouw, achtergronden, emotie, humor, alles komt bij beide voorbij in de speech, al kon ik nu ongegeneerd mijn lach laten klinken en het thema liefde een toekomst bieden in mijn verhaal.
Toch is er een belangrijk verschil in de organisatie; veelal moet er met een uitvaart binnen enkele dagen een complete organisatie op touw staan, waar een trouwceremonie maanden over kan doen.
Wat een enorme eer dat ik dit mocht doen, maar deze vrouw stort zich maar weer op de korte termijn projecten, dat past beter bij mijn stresslevel!
Sjoerdtje de Haan
uitvaartonderneemster met een lach en een traan