Te gastvrij?
Mijn professor, bij wie ik later dit jaar hoop te promoveren, vroeg me laatst: “Kun je ook TE gastvrij zijn?”. Een interessante vraag, want vaak gaat het over het gebrek aan gastvrijheid, dat er iets mist. Maar te veel? Wij laten ons toch graag verwennen?
Toch kan ik mij wel wat voorstellen bij ‘te gastvrij’. Bij gastvrijheid heb je twee partijen, een host en een gast. Een gever en een ontvanger, die samen een relatie aangaan. Daarin kun je iets te tekortkomen. Maar óók verstikt raken. Bij ‘te gastvrij’ denk ik aan drie dingen. Ten eerste: balans. In een relatie zoeken partners naar evenwicht. In een restaurant betaalt een gast voor het eten, of bedankt hij het personeel vriendelijk. Het wegwuiven van een compliment of de rekening verscheuren brengt de relatie uit balans. En zorgt er zo voor dat de gast zich ongemakkelijk voelt.
Ten tweede moet de mate van gastvrijheid logisch zijn, en matchen met de verwachtingen. Als je bij een luxe restaurant eet, is het vanzelfsprekend dat je jas wordt aangenomen en je naar een tafel wordt begeleid. Maar als je een snelle hap bij de snackbar haalt, zou je vreemd opkijken als ze je vragen of en onder welke naam je hebt gereserveerd.
Ten derde, en volgens mij het belangrijkste aspect van ‘te gastvrij’ zijn, is dat alles waar ‘te’ voor staat niet meer authentiek is. De gast voelt aan zijn water dat het overdreven gedrag nep is. En dat hij dus niet serieus wordt genomen. Kleine kans dat je hem dan ooit nog terugziet.
Op de vraag van mijn professor antwoordde ik kortom volmondig “ja”. (….)