Verkleuren in de tijd

De grote wielen van de zwarte lijkkoets knerpen over de oude klinkers, en de bode loopt met z’n zwarte hoed op voor de lijkkoets uit. Auto’s en fietsen staan even stil aan de kant van de weg tot de stoet voorbij is. In alle stilte komt de rouwstoet tot stilstand bij het graf. De dragers plaatsen de kist boven het graf en dominee neemt het woord. Na de begrafenis staat de koffie met cake klaar. Een herkenbaar, maar steeds minder voorkomend beeld binnen de uitvaart. Het zwart was al langzaam naar grijs verkleurd, en de vanzelfsprekendheid waarmee een voorbijganger even stilstaat bij een rouwstoet, is al vele jaren verdwenen.

De grootste verandering in mijn werkzame jaren is het feit dat het afscheid meer en meer in eigen hand is genomen door de familie. Iets waar ik flink in heb bijgedragen. Van toeschouwer bij het afscheid naar deelnemer. Want is dat niet waar het om draait? Zelf handen en voeten geven aan jouw afscheid, want jij moet ermee verder in de tijd.  

De station van pa, daar past prima een kist in, en dan kunnen we hem zelf wegbrengen; mag dat Sjoerdtje? Jazeker, dat mag. De oude volvo werd leeggehaald en de kist van pa erin gezet. Even snel een sluiproute met de volvo, die ik zo snel niet kon volgen en toen ik bij de begraafplaats arriveerde, stond de zoon me op te wachten. “We hebben ‘m al laten zakken hoor…” Je kunt ook overdrijven natuurlijk…